28. WFF - wstępu słów kilka

Jak już wspomniałam w poprzednim poście, Warszawski Festiwal Filmowy należy do największych tego typu wydarzeń w Polsce.
O jego klasie niech świadczy chociażby fakt, że jako jedyny polski festiwal filmowy został w 2009 roku zaliczony do tzw. "kategorii A", skupiającej najbardziej prestiżowe festiwale filmowe na świecie. Listę tę ustala FIAPF (Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Producentów Filmowych), a znajdują się na niej takie festiwale jak Cannes, Berlin i Wenecja, zatem bardzo zaszczytne towarzystwo :)
Pełna lista znajduje się tu: http://www.fiapf.org/intfilmfestivals_sites.asp

Warszawski Festiwal Filmowy, założony w 1985 roku, funkcjonujący początkowo jako Warszawski Tydzień Filmowy, od pierwszych lat istnienia cieszył się ogromną popularnością, pozwalając widzom, pozbawionym wskutek PRL-owskiej cenzury dostępu do wielu dzieł uznanych za „kontrowersyjne”, na zaczerpnięcie łyku światowego filmowego powietrza.

Kosztowało to zresztą organizatorów sporo nerwów (przykładowo, w 1988 roku cenzura zablokowała pokaz greckiego filmu Anioł).

Kilometrowe kolejki (w trakcie przedsprzedaży karnetów prowadzono nawet zapisy!) ustawiające się w latach 80. do kas pierwszych festiwalowych kin Kultura (1985-1986r.) oraz Atlantic i Palladium (od 1987 r.) sprzyjały zawieraniu nowych, opartych na wspólnej pasji, znajomości. Tłumy wypełniały nawet seanse zaczynające się o 7 rano, zaś przestrzeń pomiędzy Atlantikiem i Palladium zamieniała się w swoiste centrum kulturalne.

Podobnie jest i dziś: wypełnione po brzegi (nierzadkim widokiem są widzowie leżący plackiem pod ekranem – do których zresztą się w tym roku zaliczyłam) sale kinowe przesiąknięte są szczególną atmosferą, sprzyjającą wspólnemu przeżywaniu i wymianie filmowych emocji.

Choć Warszawskiemu Festiwalowi niejednokrotnie zarzucano brak konkretnej linii programowej (o innych zarzutach lepiej wspominać nie będę), moim zdaniem taki stan rzeczy jest w gruncie rzeczy dużą zaletą, daje bowiem każdemu możliwość znalezienia czegoś dla siebie, czy jest się wielbicielem dokumentów, kameralnych dramatów czy dziwacznych i szalonych fabuł.

Jako wierny miłośnik tych ostatnich, szczególnie doceniam wkład Festiwalu w rozwój mojej pasji. Na każdej „zaliczonej” przeze mnie edycji dokonałam przynajmniej jednego odkrycia, o którym pamięć żyje po dzień dzisiejszy (żeby wymienić chociażby Symbol, Kaboom czy Dmuchaną lalkę). Nie inaczej było i w tym roku; wśród obejrzanej dwudziestki na szczególne wyróżnienie zasługują cztery filmy, może niekoniecznie dostarczające głębokich refleksji i przemyśleń egzystencjalnych, ale cechujące się bardzo ciekawym podejściem do tematu i nie pozostawiające widzowi ani chwili na nudę (na niektórych z nich wręcz trudno było momentami złapać dech!). Żeby jednak nie przesadzić z długością tekstu, filmom tym (a także kilku innym) poświęcę osobne posty.

CD nastąpi wkrótce :)