28. WFF - odkrycia, cz. 1

Bez zbędnych wstępów (ich czas już był) przechodzimy do odkryć 28. WFF:

1.  Ace Attorney, reż. Takashi Miike (Japonia)

Takashi Miike to jeden z najlepiej znanych w Polsce azjatyckich reżyserów.

Jego najbardziej rozpoznawalnym u nas filmem jest Audition (występujący pod niezbyt trafionym polskim tytułem Gra wstępna), jedyny bodajże, który pojawił się na ekranach polskich kin.

Godne polecenia są jednak również inne jego dzieła, żeby wymienić chociażby Visitor Q, Ichi The Killer czy Gozu.

Najnowszy obraz Japończyka, Ace Attorney, zdaniem fanów reżysera, znacznie różni się od jego poprzednich dokonań, ale niewątpliwie pozostaje filmem wartym obejrzenia.

Jest to absolutnie oszałamiająca adaptacja popularnej gry komputerowej, jeden ze  wspomnianych przeze mnie poprzednio filmów, na których ciężko złapać oddech.

Akcja toczy się wokół futurystycznych rozpraw sądowych dotyczących powiązanych ze sobą spraw o morderstwo. Nie spodziewajcie się jednak niczego w stylu Dwunastu gniewnych ludzi czy Świadka oskarżenia (swoją drogą znakomite filmy, żelazny kanon każdego kinomana!). Ace Attorney zaskakuje wszystkim, począwszy od ubrań i fryzur głównych bohaterów, poprzez ekspresję aktorów, aż po niespodziewane rozwiązania formalne i zwroty akcji, pozostawiające widza ze szczęką na podłodze.

Zazwyczaj trudno jest mi wytrzymać na filmach trwających dłużej niż dwie godziny; tu jednak mimo aż 135-minutowego seansu myślałam tylko o jednym: aby trwał jak najdłużej. Co więcej, z tego co widziałam, nie jestem w swojej opinii odosobniona. Filmowy zawrót głowy, zdecydowany numer jeden 28. WFF, pozycja obowiązkowa!

2. Kot do wynajęcia, reż. Naoko Ogigami (Japonia)

Kolejny japoński film w zestawieniu, czy to przypadek? Co prawda każdy, kto mnie zna wie, że mam lekkiego fioła na punkcie azjatyckich produkcji (tak fascynująco odmiennych od wszystkich innych), ale zarówno Ace Attorney, jak i Kot do wynajęcia podbiły serca WFF-owskiej widowni, zaskoczonej faktem, że żaden z nich nie znalazł się nawet w pierwszej dziesiątce plebiscytu publiczności (nie bez znaczenia jest fakt, że oba filmy miały jedynie po dwa pokazy, podczas gdy inne po trzy-cztery).

Kot do wynajęcia urzekł mnie tym, czym zwykle urzekają filmy azjatyckie: oryginalnym podejściem do uniwersalnego tematu, tutaj – samotności i sposobów na to, jak sobie z nią radzić, co w dzisiejszych czasach wydaje się szczególnie ważne (samotność była też osią japońskiej Dmuchanej lalki, o której wspominałam poprzednio, z tym że tam opowiedziane to było w dużo poważniejszej i bardziej przejmującej tonacji).

Bohaterką filmu jest Sayoko, żyjąca w otoczeniu kotów, które wyraźnie przyciąga. Niestety, jeżeli chodzi o ludzi, rzecz wygląda gorzej; podczas wędrówek  z przenośną wypożyczalnią kotów, którą prowadzi Sayoko, poznajemy wraz z nią kolejne osoby, które łączy właśnie samotność. Stopniowo poznajemy także coraz lepiej samą Sayoko, dla której prowadzenie wypożyczalni kotów nie jest bynajmniej jedynym zajęciem…

Utrzymana w ciepłych kolorach, nieco dziwaczna, ale urocza i zabawna opowieść jest drugim odkryciem festiwalu, któremu warto poświęcić uwagę. Szczególnie polecam miłośnikom kotów, które na równi z Sayoko stają się głównymi bohaterami filmu.